Dyscypliną wiedzy, jaką jest psychologia humanistyczna, określa się specyficzny kierunek, który wyodrębniony został w dziedzinie psychologii w ubiegłym stuleciu, a ściślej- w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Mimo tego, iż był to młody nurt, ogromnie zyskał zainteresowanie ze strony badaczy psychologii w ogóle.
Trzecia siła
W odniesieniu do psychologii humanistycznej wysuwano stwierdzenie, iż jest to tak zwana trzecia siła odwrócona osmoza psychologiczna, tuż obok psychoanalizy i behawioryzmu. Warto dodać, że te dyscypliny w pewnym sensie wzajemnie się uzupełniały. Jak to wyglądało w praktyce? Otóż stworzenie charakteryzowanego tu odłamu psychologicznego stanowiło swego rodzaju impuls na ograniczenia w zakresie wyżej wymienionych dwóch gałęzi psychologii. Mianowicie, chodziło w głównej mierze o to, iż psychologia humanistyczna poświęcała sporo miejsca pewnym zdolnościom, obróbka skrawaniem uczuciom i emocjom, które z kolei w swych obszarach i granicach badań były zupełnie pomijane przez wyżej wymienione behawioryzm, czy też psychoanalizę.
Pierwsze lata rozwoju
Psychologia humanistyczna rzekomo ujrzała naukowo światło dzienne w roku 1961, kiedy to doszło do rozpoczęcia publikowania czasopisma Journal of Humanistic Psychology. Pismo to stanowiło periodyk, jaki wydawany był przez Anthonego Suticha. On zaś stanowił ścisłego współpracownika Abrahama Maslowa. Zaledwie dwa lata po wyżej wspomnianej dacie, doszło do stworzenia Amerykańskiego Towarzystwa Psychologii Humanistycznej, co dokładniej mówiąc miało miejsce w roku 1962, a więc w momencie, kiedy inicjatywę przejął team specjalistów z dziedziny psychologii. Byli to Carl Rogers, Gordon Allport, Charlotte Buhler i George Kelly. Wszyscy oni pochodzili ze Stanów Zjednoczonych.
Źródło: